Ένταλμα σύλληψης Νετανιάχου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο

1) Εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και άλλων α-πάνθρωπων πράξεων: βομβαρδισμός υποδομών (νοσοκομείων, σχολείων, …), μη διάκριση μαχητών και αμάχων, αποκλεισμός και η στέρηση νερού, τροφίμων, φαρμάκων,…, πρόκληση λιμού, αδιαφορία για τους αιχμαλώτους – ομήρους, εκατόμβες νεκρών, εθνοκάθαρση και γενοκτονία Παλαι-στίνιων, δολοφονίες, εξοντώσεις, βιασμούς, σεξουαλική βία,…

2) Μπορεί να εφαρμοστεί από τα 124 κράτη – μέλη, οι Παλαιστίνιοι ζητούν την επέκταση της απόφασης, η Βρετανία και η ΕΕ τη θεωρεί σεβαστή, Ζοζέ Μπορέλ, οι, Ουγγαρία και ΗΠΑ, που δεν είναι μέλος του Δικαστηρίου, την απορρίπτουν, το Ισραήλ στρέφεται εναντίον της με τη γνωστή επιχειρημα-τολογία του αντισημιτισμού και της ασφάλειας της χώρας. Η Ελλάδα εγκαταλείπει την πάγια θέση της για σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς νομοθεσίας. Επιλεκτική εφαρμογή καθιστά την Χώρα αναξιόπι-στη, ειδικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

3) Κανένας δεν μπορεί να εγκληματεί ατιμώρητα, κανένας δεν είναι υπερά-νω του νόμου όσο ισχυρός και αν είναι, δεν μπορεί να υπάρχει επιλεκτική εφαρμογή της διεθνούς νομοθεσίας, σεβαστή η απόφαση για τον Πούτιν, άρνηση για τον Νετανιάχου.

4) Αυτοί που τον υποστηρίζουν είναι ίδιοι με τους υποστηρικτές του Χίτλερ ή του Ερντογάν αν ήταν κάτοικοι Κύπρου.

Ένας φίλος έγραψε

Το βιβλίο «Γνωρίζοντας και Αναγνωρίζοντας τα Κοινωνικά Κινήματα» του Τάσου Βαγενά αποτελεί μία πολύτιμη συνεισφορά στη συζήτηση γύρω από την ανάπτυξη, τον ρόλο και την επίδραση των κοινωνικών κινημάτων στις σφαίρες της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνικής αλλαγής και μεταμόρφωσης. Η συζήτηση αυτή γίνεται ολοένα και πιο επίκαιρη στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων και επικαλυπτόμενων κρίσεων (οικονομική κρίση, πανδημία COVID, ενεργειακή και περιβαλλοντική κρίση, πόλεμοι σε Ουκρανία και Μ. Ανατολή), την διαφαινόμενη κυριαρχία στο κοινωνικό πεδίο της θεώρησης πως δεν υπάρχει εναλλακτική στα καπιταλιστικά μοντέλα ανάπτυξης (συνθήκη που αποδίδεται στη διεθνή συζήτηση με τον όρο TINA, δηλ. «There is no Alternative») και την – σε παγκόσμιο επίπεδο – επανάκαμψη της ακροδεξιάς, όπως αυτή αποτυπώνεται και εκλογικά σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες. Το βιβλίο συνεισφέρει στη συζήτηση γύρω από τα κοινωνικά κινήματα με τους εξής τρόπους:

- Πρώτον, προσφέρει μία πλήρη και λεπτομερή χαρτογράφηση των εγχώριων και διεθνών κοινωνικών κινημάτων που περιλαμβάνει διαπερνά και διατρέχει i) ιστορικές περιόδους (από την Γαλλική Επανάσταση έως τις πρόσφατες διεκδικήσεις των εργαζόμενων σε πλατφόρμες διανομής), ii) χαρακτηριστικά κινημάτων (διαφορετικές κλίμακες, διάρκειες ζωής, υποκείμενα και περιεχόμενα διεκδικήσεων) και iii) συλλογικές πολιτικές ταυτότητες και ιδεολογικά προτάγματα.

- Δεύτερον, η παραπάνω χαρτογράφηση πραγματοποιείται μέσα από μία ανοικτή και συμπεριληπτική ματιά, καθώς η προσωπική πολιτική συγκρότηση και οπτική του συγγραφέα δεν λειτουργεί ως φίλτρο επιλογής των περιπτώσεων που εξετάζονται στο βιβλίο. Εντούτοις, το παραπάνω δε συνεπάγεται την έλλειψη κριτικής προσέγγισης και ανάλυσης μέσα από την οπτική αυτή.

- Τρίτον, το βιβλίο είναι εξαιρετικά επίκαιρο, καθώς περιλαμβάνει κινήματα που μόλις πρόσφατα αναδύθηκαν και η συζήτηση γύρω από αυτά παραμένει περιορισμένη ενώ, είναι εξαιρετικά σημαντικό πως η ανάλυση δεν περιορίζεται στα οργανωσιακά/ ιδεολογικά χαρακτηριστικά των κινημάτων αλλά αναλύεται και το ιστορικό/ κοινωνικό/ πολιτικό συγκείμενο μέσα στο οποίο αυτά αναπτύσσονται και δρουν, γεγονός που επιτρέπει στον αναγνώστη να τοποθετήσει την δράση αυτή στον χρόνο και τόπο ανάπτυξης και τον τρόπο που τα κινήματα συνομιλούν με τις συγκεκριμένες συνθήκες.      
                                     

Γιατί δεν θέλουν να διδάσκεται το μάθημα της ιστορίας.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν είχε δηλώσει ποτέ αντίθετος στο θεσμό της μοναρχίας. Στο αναθεωρημένο σύνταγμα του 1911 που ψήφισε, μετά το κίνημα στο Γουδί, δεν κατάργησε το θεσμό της βασιλείας, αρκέστηκε στον περιορισμό των αρ-μοδιοτήτων του βασιλιά. Στήριξε όμως την πολιτική του σε αντιβασιλικές διχαστικές θέσεις.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Μπενίτο Μουσολίνι υπέγραψαν «συμφωνία ελληνοϊταλικής φιλίας» στη Ρώμη, 23 Σεπτεμβρί-ου 1928. Δώδεκα χρόνια, ένα μήνα και πέντε ημέρες αργότε-ρα, η Ιταλία εισέβαλε στην Ελλάδα με αποτέλεσμα την ιταλική ήττα και τη γερμανική επέμβαση. Η Συμφωνία πρόβλεπε δια-τήρηση των συνόρων, χωρίς καμμιά αναφορά για την ένωση των Δωδεκάνησων με την Ελλάδα που εκείνη την εποχή οι Ιταλοί επεδίωκαν την Ιταλοποίησή τους.

Το 1931, στην Κύπρο, αποικία από το 1925 της Βρετανίας, ξέσπασαν σοβαρές αναταραχές. Η φιλοβρετανική κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου αρνείται κάθε βοήθεια στους Κυπρίους.