ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗ ΜΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Με χαλάρωση των μέτρων, παρά την παρουσία του ιού στον πληθυσμό, χωρίς εμβόλιο η φάρμακο με επιθετική εξέλιξη, για να εξυπηρετηθούν κυρίως οικ. παράμετροι (τουρισμός, σχολάρχες, μεγάλες επιχειρήσεις).

Με αύξηση των ΜΕΘ κατά 300, κατά δήλωση του αρμόδιου υπουργού, χωρίς να ξέρουμε που τοποθετήθηκαν, αν προσλήφθηκε προσωπικό να τις λειτουργήσει και αν τα νοσοκομεία «ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ» «ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ» που είχαν κλείσει και άνοιξαν ως νοσοκομεία covid19, χωρίς ΜΕΘ και χωρίς να ξέρουμε αν θα ξανακλείσουν αν δεν έχουν ήδη κλείσει.
Με στελέχωση  των νοσοκομείων με συμβασιούχους και επικουρικούς ενώ υπάρχει ανάγκη για μόνιμο προσωπικό.

Με μια κυβέρνηση με πρόφαση την πανδημία να προσπαθεί:
- να νομοθετήσει εν μέσω πανδημίας αντιπεριβαλλοντικές και αντεργατικές (νομοσχέδιό για τις διαδηλώσεις)  διατάξεις και να λαϊκίζει με τις μνήμες νεκρών δυστυχώς και με τη συμμετοχή της Προέδρου της Δημοκρατίας.  
- να θέλει να φορτώσει και αυτήν την διπλή (οικονομική και υγειονομική) κρίση στους ήδη εξαθλιωμένους από 3 μνημόνια ανέργους, μισθωτούς και συνταξιούχους.
- να εκμεταλλευτεί την απαξίωση των συνδικαλισμού και της πολιτικής, να παρατηρεί τις 10-δες χιλ. εργαζομένων να οδηγούνται στην ανεργία και όσοι μείνουν με αναστολή εργασίας, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, εργασία στο σπίτι χωρίς κανόνες, εκ περιτροπής εργασία και να μην παίρνει μέτρα. Γιατί θα βρεθούν νέοι  μηχανισμοί κινητοποιήσεων αν δεν εξελιχτούν οι σκοτεινές πλατείες.  
- να υπερφορολογήσει τους ήδη υπερφορολογημένους πολίτες.
- να σκορπάει δημόσιο χρήμα, χωρίς καμία πρόνοια για χαμηλοσυνταξιούχους, μακροχρόνια ανέργους, εξαθλιωμένους, μικρές επιχειρήσεις και μικρά καταστήματα που θα κλείσουν (μαζί με τον περιορισμό ή κλείσιμο των λαϊκών αγορών γιατί χάνεται τζίρος για τις υπεραγορές).

Με πολιτική απειθαρχία των εργαζομένων που ξεκίνησε από τους νοσοκομειακούς γιατρούς του «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ» και συνεχίστηκε με τους εκπαιδευτικούς. Υγειονομική κρίση ή πανδημία δεν σημαίνει στέρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων απ΄αόριστον 

Οι μεγαλύτερες και σοβαρότερες οικ. κρίσεις του περασμένου αιώνα (τέλος πρώτου και δεύτερου παγκόσμιοι πόλεμοι, 1873-1879, 1929) δεν ξεπεράστηκαν με λιτότητα και εξαθλίωση αλλά με δημόσιες επενδύσεις και δημόσια έργα. Η σημερινή κρίση, που εκτιμούν τη διάρκειά της σε ένα τρίμηνο το πολύ δύο και με χαρακτηριστικά την τιμή του πετρελαίου κάτω των 30 ευρώ (πέρυσι 115 ευρώ ανά βαρέλι), την αύξηση των εξαγωγών και την οικονομία να παράγει σε κάποιο βαθμό,  θα μπορούσε να ξεπεραστεί εύκολα και γρήγορα αν η κυβέρνηση απαρνηθεί την ιδεολογική της αγκύλωση και σταματήσει να σπαταλά ασκόπως δημόσιο χρήμα και δεν επιδείξει την χαρακτηριστική πολιτική αδεξιότητα του χώρου.