Η «αντιδραστική» υπουργός της Παιδείας

δεν είπε ποτέ στους εκπαιδευτικούς:

- να έχουν τα μεγάφωνα «στη διαπασών», με μελωδίες «λε. πα.» και να ενοχλούν, αισθητικά και ηχητικά, περίοικους, νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ούτε τους είπε ποτέ να μην ακούν έντεχνη μουσική οι ίδιοι και οι μαθητές τους
- να μην αποδίδουν το ορθό νόημα, τουλάχιστον ιστορικά, των εθνικών επετείων και του «Πολυτεχνείου», ούτε τους απαγόρευσε να καλέσουν κάποιον ιστορικό για τον πανηγυρικό της ημέρας αφού οι ίδιο δεν θέλουν, δεν ξέρουν ή φοβούνται.
- να «κατεβάσουν» τη φωτ. του αείμνηστου Τεμπονέρα, σύμβολο και μάρτυρας του εκπαιδευτικού κινήματος, από τα γραφεία των συλλόγων.

δεν τους κατέταξε στους αναχρονιστικούς όταν αρνούνται την ψηφιακή ψηφοφορία για τα υπηρεσιακά συμβούλια, που δεν απαιτείται παρουσία, έκφραση γνώμης, ανταλλαγή απόψεων ή γενική συνέλευση.

Ο φίλος μου γ.ρ. έχει πει ότι όταν το οικοδόμημα καταρρέει δεν ευθύνεται μόνο ο σχεδιαστής αλλά και οι κτίστες.

Το εκπαιδευτικό κίνημα βρέθηκε στην πρωτοπορία των αγώνων για αξιοπρεπή διαβίωση των εκπαιδευτικών, δημόσια, καθολική και δωρεάν εκπαίδευση. Σήκωσε το βάρος της τηλεκπαίδευσης, του εκσυγχρονισμού της εκπαιδευτικής διαδικασίας και των κτιριακών υποδομών, αλλά βρίσκεται σε υποχώρηση ως προς την εκκοσμίκευση της παιδείας αντί της κατήχησης, την ανάπτυξη του κριτικού πνεύματος αντί της παπαγαλίας, την ανάπτυξη της προσωπικότητας απέναντι στον καταναλωτισμό, τα γκατζετς, την κακογουστιά και το «σκότωμα» του ελεύθερου χρόνου.   

Βρίσκεται σε αποδρομή έχοντας μετατρέψει τις εκπαιδευτικές οργανώσεις σε εκλογικούς μηχανισμούς. Καταποντίζεται παίρνοντας μαζί τους ανυποψίαστους μαθητές.