Διεκδίκηση Γερμανικών Αποζημιώσεων και η Εξόφληση του Καταναγκαστικού Κατοχικού Δανείου.

Είναι θέμα απόδοσης δικαιοσύνης αλλά και καταλογισμού ευθυνών στους εγκληματίες Γερμανούς ναζί κατακτητές.

Διεκδικούνται αποζημιώσεις στα θύματα, επανορθώσεις στο ελληνικό κράτος, εξόφληση του κατοχικού αναγκαστικού δανείου που χορηγήθηκε για τη συντήρηση του ναζιστικού στρατού κατοχής και επαναπατρισμός των αρχαιολογικών και πολιτιστικών θησαυρών.

Ο πανεπιστημιακός και πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Νίκος Χριστοδουλάκης, υπολογίζει ότι ανέρχονται σε 15,85 δισ. ευρώ.

Είναι πολιτικό ζήτημα και δευτερευόντως νομικό. Χρειάζεται πολιτική βούληση, στην Ελλάδα έχει χαρακτηριστικά την ασυνέπεια και την ασυνέχεια των ελληνικών κυβερνήσεων και στην Γερμανία τη σταθερή στάση άρνησης που τηρείται απαρέγκλιτα όλα αυτά τα χρόνια από όλες οι κυβερνήσεις της.

Πρέπει να αντιμετωπιστεί, πρώτον στο πλαίσιο των συνολικών ελληνογερμανικών σχέσεων, διπλωματικών, οικονομικών ή άλλων και δεύτερο της φιλίας των δύο λαών. Με τη διεκδίκηση ενός κράτους από κράτος, ενός κράτους που δέχτηκε εισβολή απέναντι σε ένα κράτος που έκανε την εισβολή, ενός κράτους που δέχτηκε την κατοχή και τη λεηλασία από ένα κράτος που έκανε την κατοχή με την ανάπτυξη ενός κινήματος διεκδίκησης στην Ελλάδα που θα αποκαλύπτει τις αιτίες που το εμποδίζουν να αναπτυχθεί και στη Γερμανία με τη ενημέρωση, διαμόρφωση φιλικών θέσεων προς το ελληνικό αίτημα με τη συμμετοχή και δράση κομμάτων, Die Linke, και οργανώσεων που δρουν για τον ίδιο σκοπό. Προτείνονται επίσης νομικές διεκδικήσεις, τιτλοποίηση του δανείου και εισαγωγή στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, εγγραφή στον κρατικό προϋπολογισμό, ίσως και άλλες ενέργειες. Όλα αυτά όμως σταματούν από την κρατική αδιαφορία ή παρεμπόδιση.

Δεν είναι θέμα δημόσιων, βλακωδών εκδηλώσεων που δεν προσφέρουν τίποτα, ή ατομικών σχέσεων, προσωπικών επαφών αδαών ανθρώπων αλλά είναι θέμα κινηματικής δράσης οργανώσεων, κομμάτων και απλών πολιτών.

Στην πρόσφατη συμφωνία, Νοέμβρης 2021, για κυβέρνηση συνεργασίας οι Πράσινοι πήραν πέντε χαρτοφυλάκια, για τη στήριξη τρικομματικής κυβέρνησης (σοσιαλδημοκρατών / SPD και φιλελευθέρων / FDP) υπό το σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Όλαφ Σολτς. Υπαναχώρησαν στο θέμα της Διεκδίκησης των Γερμανικών Αποζημιώσεων, πλην του κατοχικού αναγκαστικού δανείου. Σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι ευθυγραμμίστηκαν με τα ακροδεξιά κόμματα.

Η Γερμανία ισχυρίζεται ότι το θέμα έχει κλείσει νομικά, προβάλει το θέμα των αντιποίνων, όπως και ορισμένοι αναθεωρητές και ανιστόρητοι, για να αποφύγει να αναλάβει τις ευθύνες της για τα στυγερά εγκλήματα, μαζικές εκτελέσεις, πυρπολήσεις πόλεων και χωριών και να καταβάλει τις αποζημιώσεις και την εξόφληση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Επιδιώκει την ελληνογερμανική συμφιλίωση, με λήθη που επιτυγχάνεται με φυσικό τρόπο με το πέρασμα του χρόνου, με αναθεώρηση της ιστορίας της κατοχής, άμβλυνση, καταλαγή και αποψυχολόγηση των γεγονότων, να αλλάξει τη συνείδηση των νέων παιδιών με τα χρηματοδοτούμενα από το γερμανικό κράτος ιδρύματα νεολαίας. Υποκρίνεται με τις απόψεις περί ελληνογερμανικής φιλίας ενώ είναι γνωστή η στάση της κατά την μνημονική περίοδο και την ευνοϊκή και μονομερή ενίσχυση της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος. Αρνείται την προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια. Ενισχύει τον αναθεωρητισμό με την παραχάραξη της ιστορίας, τη χειραγώγηση της νέας γενιάς και τη διάβρωση της ιστορικής μνήμης.

Είναι γνωστές, οι προκλητικές δηλώσεις που κατά καιρούς επιχειρεί να επανέλθει στο προσκήνιο, ο αμφιλεγόμενος ιστορικός Χάινς Ρίχτερ(1), συνομιλητής του Σόιμπλε, υπερασπιστής των ναζί για τις κτηνωδίες και τα εγκλήματα που διέπραξαν στην Ελλάδα και οι απόψεις του ότι η Ελλάδα δεν δικαιούται αποζημιώσεις από τη Γερμανία, γιατί αποζημιώθηκε το 1949, αρνούμενος ακόμη την ύπαρξη του κατοχικού δανείου, που ακόμη και η μεταχιτλερική Γερμανία φαίνεται να μην αμφισβητεί και απόψεις και θέσεις του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνο, που χρηματοδοτείται από το ΥΠ.ΕΞ. της Γερμανίας που θυμίζουν την προπαγάνδα του Γ΄ Ράιχ.

Κανένα κράτος, από μόνο του, δεν καταβάλει αποζημιώσεις. Χρειάζεται κινηματική δράση, ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης της Γερμανίας και ελληνικό κρατικό ενδιαφέρον.

Η έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό προς την καγκελάριο Μέρκελ, κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα, την ημέρα της επετείου του «Όχι», τον Οκτώβρη του 2021, σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις, απογοήτευσε και δυσαρέστησε. Ιδιαίτερα σε σύγκριση με τις απόψεις του πρώην Πρόεδρου, υπουργού και πανεπιστημιακού κ Π. Παυλόπουλου που είναι γνώστης του θέματος, υποστηρίζει ότι η διεκδίκηση είναι νομικά βάσιμη και ισχυρή.

Συμπερασματικά

Πέραν της συνολικής διεκδίκησης και επειδή υπάρχουν διαφορετικά επιχειρήματα και δυσκολίες ή όχι για κάθε περίπτωση οι απαιτήσεις πρέπει να διαχωριστούν σε αυτές των ιδιωτών που έχουν θύματα και υλικές ζημιές από τη ναζιστική θηριωδία, του κράτους και του κατοχικού δανείου, που φαίνεται να μην αμφισβητείται.

Η Γερμανία πρέπει, όταν οι συσχετισμοί το επιτρέψουν, να οδηγηθεί σε αρμόδιο διεθνές δικαστήριο.

Πρέπει να αναγνωριστεί η συμβολή 10-δων νομικών που εξέτασαν χιλ. αγωγές, με συμβολικό τίμημα. Πολλές από αυτές έφτασαν στην κατάσχεση γερμανικών περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα. Η κατάσχεση παρεμποδίστηκε από το Ελληνικό Κράτος.

«Δεν θα ξεχάσουμε και δεν θα αφήσουμε και τους άλλους να ξεχάσουν».

Υ.Γ. θεσμική δραστηριότητα

α) Η Συμφωνία του Λονδίνου Οκτώβρης 1950: μεταξύ των άλλων προβλέπει, πληρωμές των χρεών με σκληρό νόμισμα είτε σε γερμανικό μάρκο, κατ' επιλογή του οφειλέτη, οι πιστώτριες χώρες συμφώνησαν να μειώσουν τις εξαγωγές τους προς την Γερμανία, ενισχύοντας παράλληλα τις γερμανικές βιομηχανίες ώστε να παράγουν τα αντίστοιχα προϊόντα. Με τον τρόπο αυτό, οι πιστωτές αποδέχτηκαν την κατά 66% μείωση των εξαγωγών τους προς την Γερμανία, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην μετατροπή τού εμπορικού ισοζυγίου της χώρας από αρνητικό σε θετικό, για να βοηθήσουν περισσότερο την ανάπτυξή της, οι πιστώτριες χώρες έδωσαν στην Γερμανία την δυνατότητα να παράγει προϊόντα όχι μόνο για την ικανοποίηση των εγχώριων αναγκών της αλλά και για εξαγωγή, δεσμεύτηκαν ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα αυστηρές σχετικά με την συνέπεια των Γερμανών στις πληρωμές τους, σε περίπτωση διαφορών με τους πιστωτές, σε γενικές γραμμές, αρμόδια θα είναι τα γερμανικά δικαστήρια,

β) Η Συνθήκη των Παρισίων: συγκλήθηκε στις 27/11/1953 όπου είναι καταγεγραμμένη η ελληνική άρνηση διαγραφής των οφειλών και του χρέους μέχρι την επανένωση της Γερμανίας.

γ) Συνθήκη της 12ης Σεπτεμβρίου 1990 για την τελική ρύθμιση όσον αφορά τη Γερμανία

«Συνθήκη-2+4», Μόσχα.

δ) 4 ρηματικές διακοινώσεις, μια κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, μια Ν.Δ. και δύο ΣΥΡΙΖΑ.

συνεχίζεται

(1) Μάνχαϊμ Χάιντς Ρίχτερ

Παραπέμφθηκε σε δίκη στο Ρέθυμνο (25/11/2015) όχι για τιμωρία της ναζιστικής προπαγάνδας αλλά με το νόμο «…που παραπέμπει σε γενοκτονίες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχουν αναγνωριστεί από την Βουλή των Ελλήνων δηλ. με το άρθρο 2 του Ν. 4285/14 που ποινικοποιεί το λόγο όσων αρνούνται τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν αθωωτική.

Οι μάρτυρες υπεράσπισης ισχυρίστηκαν:

- ο κατηγορούμενος ουδέποτε αμφισβήτησε την εγκληματική διάσταση του γερμανικού ναζισμού κατά της ανθρωπότητας,

- η αντίδραση σε απόψεις που αποκαθιστούν και υμνούν το ναζισμό είναι λογοκρισία.

- ότι οι θέσεις και τα πεπραγμάνα του ναζισμού είναι "άποψη" και έχει την ίδια αξία με τις άλλες απόψεις.

Επικαλέστηκαν την «ακαδημαϊκή ελευθερία» για την υπεράσπιση του Ρίχτερ.

Για λόγους που δεν έχουν εξηγηθεί πειστικά μέχρι σήμερα, τον έχρισαν το 2014 επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Εκ των υστέρων, κάποιοι στο πανεπιστήμιο διαπίστωσαν έκπληκτοι ότι αυτός υπέρμαχος των ναζιστικών θηριωδιών, στο βιβλίο του που τιτλοφορείται «Επιχείρηση Ερμής: Η κατάκτηση της Κρήτης», στηλιτεύει τον πατριωτικό αγώνα ενάντια στον κατακτητή, χαρακτηρίζοντάς τον «μη έντιμο, βρόμικο και κτηνώδη», την ίδια στιγμή που αναγνωρίζει τους ναζί αλεξιπτωτιστές ως «ιδεολόγους ιππότες». Δικαιολογεί δε τα εγκλήματα και τις ωμότητες που διέπραξαν, υποστηρίζοντας ότι τα αντίποινα και οι μαζικές σφαγές αμάχων προκλήθηκαν από τη βρόμικη αντίσταση των Κρητών, τους οποίους χαρακτηρίζει «φανατικούς». Ακολούθησε, δύο χρόνια αργότερα, η ανάκληση του ακαδημαϊκού τίτλου από το πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα ο αμετανόητος Ρίχτερ να προσφύγει πέρυσι στο ΣτΕ ζητώντας δικαίωση.