Με αφορμή την ομιλία: «Οι πανδημίες άλλαξαν το ρου της ιστορίας»

Κατά την πανδημία η ελληνική κοινωνία έζησε περιόδους ηθικής εκπτώχευσης – χρεοκοπίας.

Η μη τήρηση των κανόνων, η αδιαφορία, η αγένεια και οι μειωτικές εκφράσεις προς τα ενήλικα άτομα, τους πάσχοντες και γενικά τις ευπαθείς ομάδες ήταν καθημερινότητα.

Τα νέα παιδιά δοκιμάστηκαν σκληρά, κλείστηκαν μέσα ενώ δεν κινδύνευαν για βαρεία νόσο, πλην όμως μετέδιδαν. Αυτή η αντίληψη άλλαξε τη συμπεριφορά τους. Οι πλατείες της ανυπακοής (Αγία Παρασκευή, Κυψέλη, Σκάλες Α. Νικολάου κ.α.) είναι χαρακτηριστικά επιπολαιότητας. Γράφηκε ότι το δεύτερο κύμα οφείλεται και στις ενδοοικογενειακές μολύνσεις.

«Σήμερα αισθανόμαστε πως ο καθένας από μας είναι μια ανθρώπινη βόμβα, ικανός να σκοτώσει τον διπλανό του επειδή καπνίζει ή επειδή μπορεί να του μεταδώσει διάφορες ασθένειες».

Στην ελληνική κοινωνία άνθρωποι ξεσηκώνονται κατά της ίδρυσης και λειτουργίας νοσοκομείων, ξενώνων και «θεραπευτι-κών κοινοτήτων» στη γειτονιά τους με αποτέλεσμα νεαρά παιδιά να περιμένουν για πολλούς μήνες την ένταξή τους.Σύγκρουση προκαταλήψεων απέναντι σε πολιτικές για την "αποσυλοποίηση", "αποτοξίνωση" και την "ανακούφιση " πασχόντων και συγγενών.

"Μολυσματικές" είναι οι συμπεριφορές των ανθρώπων και όχι οι άνθρωποι.

Ας ξεχάσουμε τη σκληρότητα εκείνων που θανάτωναν τα ωδικά πτηνά από το φόβο της «νόσου των πτηνών» ή πέταγαν τα κατοικίδια από τα μπαλκόνια όταν άκουσαν για πιθανή μετάδοση COVID19 και ας εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σε εκείνους που την έχουν ανάγκη.

Ας έχομε τη συμβολή μας για μια κοινωνία αποδοχής και αλλη-λεγγύης χωρίς προκαταλήψεις, αντιπαλότητες, μίσος και διακρί-σεις και όχι στο στιγματισμό συνανθρώπων μας.