Γιατί πάνε…

Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί κ.ά. στα επίσημα ταξίδια δεν εκπροσωπούν τη Ν.Δ. ή τον εαυτό τους. Εκπροσωπούν τη Χώρα και τον ελληνικό λαό.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι τους εκθέτουν. Μειώνουν τη Χώρα, δημιουργούν εξαρτήσεις, προσβάλλουν τον ελληνικό λαό και δημιουργούν προβλήματα με παραδοσιακούς «συμμάχους|» όπως τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν,...

Ήταν χάσιμο χρόνου οι συνομιλίες με τον ασταθή πρόεδρο Τράμπ του κ. Τσίπρα, (η απόφαση 2,2 δισ. για το εκσυγχρονισμό των F16 είχε υπογραφεί πριν την επίσκεψή του στις ΗΠΑ).

Η τραγωδία συνεχίστηκε με την υποδοχή του κ. Μητσοτάκη από τον πρώην κ. Τράμπ, κατά την οποία ο κ. Τράμπ χαριεντίζετο με τους δημοσιογράφους, ο Πρωθυπουργός της Χώρας στεκόταν παρακείμενα αμήχανος, μια αντιμετώπιση προσβλητική για τον ίδιο, τη Χώρα και τον ελληνικό λαό.

Ο πρωθυπουργός Σούνακ για δεύτερη φορά αρνήθηκε να δεχτεί τον κ. Μητσοτάκη. Την πρώτη επικαλέστηκε έλλειψη χρόνου. Άγνωστος είναι ο λόγος για τη δεύτερη άρνηση.

Όπως και να έχει θέμα είναι μια αρνητική προϋπόθεση για τη διεκδίκηση της επιστροφής και επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα. Η διπλωματική αποτυχία είναι αποκαλυπτική του λάθος δρόμου της διεκδίκησης. Με λίγα λόγια χρειάζεται συνδυασμός δράσεων, διπλωματικών – νομικών κ.ά. αλλά η σημαντικότερη είναι οι δράσεις των ομάδων διεκδίκησης για μεταστροφή της κοινής γνώμης όχι μόνον της Βρετανίας αλλά και παγκόσμια. Σίγουρα το θέμα δεν προσφέρεται για εσωτερική πολιτική.

Φαίνεται μια ανεπάρκεια σε θέματα διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής πέραν της αναξιοπρεπούς και προσκυνηματικής στάσης σε ισχυρές χώρες. Οι όποιες δηλώσεις και οι επιστολές δεν είναι διπλωματικά έγγραφα, είναι στάχτη στα μάτια.