Έτσι αποχαιρετήσαμε σήμερα τον αείμνηστο Δ/ντη μας Ευθύμιο - Θύμιο Γκουλιώνη.

"Αποχαιρετούμε σήμερα τον αγαπημένο μας Διευθυντή, συνάδελφο και φίλο, που φεύγει για το μεγάλο ταξίδι με αισθήματα θλίψης και οδύνης.

Έναν άνθρωπο που κόσμησε τη δημόσια διοίκηση και ασκούσε τα καθήκοντά του με ευγένεια, καλοσύνη, εντιμότητα και εξυπνάδα. Ήταν αποτελεσματικός στο έργο του καθώς γνώριζε άριστα τη διοίκηση και τα επιμέρους τεχνικά θέματα ενώ έλυνε τα προβλήματα που ανέκυπταν. Εξυπηρετούσε αγόγγυστα τους παραγωγούς και τους συναδέλφους, οι οποίοι του το ανταποδίδαν με το φιλότιμό τους και την αναγνώρισή τους.

Όλοι εμείς που συνεργαστήκαμε μαζί του του χρωστάμε πολλά. Διαμόρφωσε το χαρακτήρα μας, μας καθοδήγησε σωστά στα πρώτα δύσκολα υπηρεσιακά χρόνια, μας μύησε στην εντιμότητα και το δίκαιο, μας ενέπνευσε το σεβασμό για τον παραγωγό.

Βρέθηκε στην περιοχή μας, μακριά από τον τόπο των συμφερόντων του, πληρώνοντας το τίμημα των δημοκρατικών αντιλήψεων που εμφορούνταν και τις οποίες ακολούθησε με συνέπεια στη ζωή του.

Υπηρέτησε στην επαρχία πολλά χρόνια, στην πρώτη γραμμή και στη μαχόμενη γεωπονική πράξη. Διήλθε από όλες τις διοικητικές βαθμίδες ως και το αξίωμα του Διευθυντού Γεωργίας, θέση την οποία τίμησε με την παρουσία του.

Ήταν καλός οικογενειάρχης και καλός πατέρας δύο κοριτσιών, της Βάσιας και της Χριστίνας, που ασκούν σήμερα το ιατρικό επάγγελμα μαζί με τους ιατρούς συζύγους τους.

Στοργικός και δοτικός, συνάμα, πρόσφερε τόσο στη σύζυγό του Αγγελική όσο και στη Βάσια και τη Χριστίνα ό,τι χρειαζόταν για να νιώθουν αυτάρκεις και να προκόψουν. Και αυτές του το ανταπέδιδαν με αγάπη και με σεβασμό πάντα και ιδιαίτερα τις τελευταίες δύσκολες ημέρες. Πολύτιμη η κληρονομιά που τους καταλείπει. Πρέπει να είναι υπερήφανες για το ήθος του, το έργο του, την προσφορά του στο κοινό καλό και την αγάπη με την οποία τον αγκαλιάζουμε όλοι όσοι τον γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε μαζί του.

Νοσταλγούσε το Καστράκι, για τις παιδικές του αναμνήσεις, τα προσφιλή του πρόσωπα αλλά και τα πρώτα υπηρεσιακά του χρόνια.

Θα ήταν παράλειψή μας να μην αναφερθούμε και στην υποδειγματική αδελφική σχέση που διατηρούσε με την αδερφή του. Η καρδιά του χτυπούσε για αυτήν και ταυτόχρονα ένιωθε αντίστοιχα συναισθήματα από μέρους της.

Γαλουχημένος στους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς και ποτισμένος με δυνατά βιώματα ένιωθε συγκίνηση με τους στίχους από το ποίημα των Μίκη Θεοδωράκη - Ερρίκου Θαλασσινού «Της ξενιτιάς»: «Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή…».

Η ευλογημένη βροχή του τόπου μας ας δροσίζει το πρόσωπο του και ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αχαϊκής γης που θα τον σκεπάσει.

Καλό ταξίδι κ. Γκουλιώνη, θα σε θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη"