Θεωρία του ανθρώπινου κεφαλαίου

 Στην «πολυπληθή παρέα» κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι δεν πρέπει να σπουδάζουν όλοι αλλά και όσοι σπουδάζουν πρέπει  να είναι αριστείς. Οι υπόλοιποι σιώπησαν γιατί όπως έχει ξανά γραφεί δεν υπάρχει συγκρουσιακό κλίμα.

Στο πρώτο θέμα την απάντηση έχει δώσει πολλά χρόνια πριν ο μεταρρυθμιστής, φιλόσοφος και παιδαγωγός Ευάγγελος Παπανούτσος, Καλαβρυτινής καταγωγής από την Αροανεία, επί κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου 1963-65, ο οποίος συνδύασε τα οράματα των δημοτικιστών του μεσοπολέμου, (Δημήτρης Γληνός, Αλέξανδρος Δελμούζος, Μανώλης Τριανταφυλλίδης) και τη διαδεδομένη τη 10-ετία του 1960 θεωρία του ανθρώπινου κεφαλαίου δηλ. την προβολή της συνάφειας ανάμεσα στο μορφωτικό επίπεδο της κοινωνίας (ενσωματωμένες γνώσεις και δεξιότητες)  και το ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης σε συνδυασμό με την κατάργηση των διδάκτρων, της δωρεάν διανομής βιβλίων, τα μαθητικά συσσίτια τις υποτροφίες, κ.α.

Στην πολιτική αυτή είχε συναινέσει και η τότε αριστερά που έβλεπε την πρόσβαση στην εκπαίδευση σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα και τη γενική άνοδο του μορφωτικού επιπέδου της κοινωνίας.

Στο δεύτερο θέμα η απάντηση είναι ότι δεν ξεκινούν όλοι από την ίδια αφετηρία, δεν έχουν όλοι την ίδια δυσκολίες ή ευκολίες και κανένας δεν αμφισβητεί τα ταξικά χαρακτηριστικά της παιδείας (εκπαίδευση, αυτομόρφωση, επιμόρφωση). Σήμερα πλέον δεν σπουδάζουν παιδιά φτωχών οικογενειών.