ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗ ΞΕΦΤΙΛΑ

Τα τελευταία χρόνια ορισμένοι κλάδοι εργαζομένων για να μην υφίστανται οικ. θυσίες έχουν ανακαλύψει τη λεγόμενη «απεργία – αποχή». Δηλ. μένουν στα γραφεία τους, δεν εξυπηρετούν τους πολίτες και δεν χάνουν το ημερομίσθιο τους.
Μία άλλη κατηγορία είναι οι κατάπτυστοι απεργοσπάστες και οι κάθε είδους απέχοντες. Ξεχωριστοί κατηγορία αποτελούν οι συνδικαλιστές - «αυτόκλητοι προστάτες» ( επαγγελματίες του είδους, ισόβιοι συνδικαλιστές, πάντοτε οι ίδιοι και οι ίδιοι ) των εργαζομένων παίρνουν πρωτοβουλίες και καθορίζουν του υποψηφίους, δείχνουν ενδιαφέρον (αν δείχνουν) με κύριο σκοπό τη δική τους προβολή και την επανεκλογή τους για αν απαιτήσουν η να διατηρήσουν θέσεις στη Διοίκηση η στο κόμμα ερμηνεύοντας λανθασμένα το ότι «απαιτεί κάποιος ανάλογα με την προσφορά του».
Όμως όλοι αυτοί δεν έχουν καμιά τύχη χωρίς ιδεολογική συγκρότηση και κοινωνική παρουσία.
Όλοι αυτοί θα πρέπει να καταλάβουν πρώτον ότι δεν υπάρχουν αγώνες χωρίς θυσίες και ότι με τους αγώνες δεν κερδήθηκε ΠΟΤΕ κάτι πραγματικά σημαντικό για τους ανθρώπους εκτός από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και κάποιοι άλλοι ότι χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει η εργοδοσία εφαρμόζει φασιστικές μεθόδους, εκβιασμούς, ψυχολογική βία, ικανοποιεί ομάδες εργαζομένων με σκοπό τη διάσπασή τους αλλά και τακτικές «συλλογικής ευθύνης» που λόγω της αντίθεσης της με συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ικανοποιεί αιτήματα που έχει ήδη υποσχεθεί.

LINKS

ΜΟΝΟΗΜΕΡΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ