Γιατί θα κυβερνήσει (αν κυβερνήσει) ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
- Γιατί θα ενσωματωθεί στο σύστημα αν δεν έχει ήδη ενσωματωθεί
- Γιατί το θέλουν κυρίως αυτοί που τους ψήφισαν.
- Γιατί το θέλουν ισχυροί οικονομικοί παράγοντες.
- Γιά να σταματήσει ένα ισχυρό ρεύμα προς την αριστερά.
- Για να αποτελέσει το άλλο μέρος του δικομματισμού.
Γιατί θα αποτύχει
Γιατί δεν αρκεί η ψήφος και μιά κυβέρνηση "νυν και πρώην αριστερών" γιά να εφαρμοστεί μια πολιτική γιά το ξεπέρασμα της κρίσης.
Γιατί δεν έχουν απόψεις, πολιτικό λόγο και δεν ξέρουν τι θα κάνουν γιά το δημόσιο χρέος, το μεταναστατευτικό, τα εθνικά θέματα κ. άλ.
Συμπέρασμα
Συντριβή της αριστεράς και μιά ισχυρή και αντιδραστική δεξιά.
Περαιτέρω εξαθλίωση,απογοήτευση και απελπισία των εργαζομένων.
Eμφάνιση ρατσιστικών, φασιστικών και εθνικιστικών φαινομένων
Labels: ΠΟΛΙΤΙΚΗ
posted by ΤΑΣΟΣ @ 19:11:00
3 Comments
3 Comments:
Δεν το βλέπω έτσι. Μπορεί να μη φτάσει να ικανοποιήσει όλα τα οράματα, αλλά είναι κάτι που το έχει ανάγκη ο κόσμος.
deimo δεν υπάρχουν οράματα παρά μεμονομένες προσδοκίες και επιδιώξεις
Εχουν προ πολλού εγκαταλειφθεί οι αξιες και οι αρχε΄ς της αριστεράς.
(απλά αναλογική, κοινοβουλευτική δύναμη εις βάρος άλλων κομμάτων (+50), δικομματισμός, λαικισμός και υποσχεσιολογία, κ. άλ)
…
…ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε, σταδιακά, να εκφράζει πολύ πιο αποτελεσματικά, την αντιπολίτευση των δημοσίων υπαλλήλων των μεσαίων στρωμάτων και ιδιαίτερα των νεαρών, απ’ ό,τι το ετοιμοθάνατο και εσωτερικά φθαρμένο ΠΑΣΟΚ: στη διάρκεια των χρόνων 2004-09, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται στον πρωταγωνιστή της διαμαρτυρίας και φτάνει δημοσκοπικά κάποια στιγμή, το 2008, να υπερκεράσει ακόμα και το ΠΑΣΟΚ.
…
Τα πράγματα επιταχύνονται μετά την παγκόσμια κρίση του 2008. Το σύστημα του παρασιτικού εκσυγχρονισμού έχει μπει σε αθεράπευτη κρίση, το ΑΕΠ παύει να ανεβαίνει, οι διορισμοί στο δημόσιο φρακάρουν, τα πανεπιστήμια παύουν να προσλαμβάνουν τους αριστερούς διδάκτορες, τα ευρωπαϊκά προγράμματα δεν επαρκούν πλέον, η ανεργία των νέων αρχίζει να διογκώνεται. Ο Αλαβάνος και η περί αυτόν ηγετική ομάδα αντιλαμβάνεται πως ένας νέος ριζοσπαστισμός διαπερνά τα μεσαία στρώματα –ιδιαίτερα στις νεαρές ηλικίες– που δεν μπορούν να αναπαράγονται απρόσκοπτα, όπως κατά την υπέροχη σημιτική εποχή. Έτσι, με αφετηρία τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, μετακινείται προς τα αριστερά, γεγονός που αποτυπώνεται και στην ενίσχυση των αριστερίστικων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Η πιο ολοκληρωμένη αποτύπωση αυτής της στρατηγικής υπήρξε ο Δεκέμβρης του 2008, όταν, κάτω από την πολιτική ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ, θα ξεδιπλωθεί μια «μηδενιστική επανάσταση», έκφραση του αδιεξόδου μιας παρασιτικής κοινωνίας. Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτελεί και την οριστική αφετηρία αυτού του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Η εξουσία βρίσκεται κυριολεκτικά στους δρόμους και η κατάληψή της δεν είναι πλέον ανέφικτη. Απαιτείται απλώς θάρρος και… κατάλληλοι πολιτικοί ελιγμοί. Με επικεφαλής τον Αλαβάνο και μαθητευόμενο αρχηγό τον Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να πείθεται πως μπορεί δυνητικά να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ ως ο φορέας του πολιτικού κόμματος του «εκσυγχρονισμού», με αριστερότερο, κεϋνσιανό πρόσημο…
…
Η κρίση θα επιταχύνει τις εξελίξεις και θα επιβεβαιώσει αυτή τη νέα στρατηγική, έστω και αν ο Αλαβάνος έχει παραχωρήσει τη θέση του στον μαθητή του. Το ΠΑΣΟΚ είναι φθαρμένο και διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι και δεν μπορεί πλέον να εκφράσει τα μεσαία στρώματα που οδηγούνται στην καταστροφή. Είχε έρθει η ώρα του Αλέξη. Γι’ αυτό εξάλλου και το πιο μετριοπαθές τμήμα του Συνασπισμού, πιο κοντά ηλικιακά και κοινωνικά στο ΠΑΣΟΚ, θα αποφασίσει εν τέλει να εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ και να ιδρύσει τη ΔΗ.ΜΑΡ, κίνηση που επιτάχυνε την «αριστερόστροφη» μετεξέλιξη του υπόλοιπου ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό και θεωρώ τυχοδιωκτική και επικίνδυνη την προσπάθεια «κατάληψης» της εξουσίας από ένα τέτοιο κόμμα και είμαι πεισμένος πως θα αφήσει πίσω της στο βαθμό που επιτύχει όχι μόνο τα συντρίμμια του ίδιου αυτού του κομματικού φορέα, αλλά και της αριστεράς στο σύνολό της και ίσως και της ίδιας της χώρας. Γι’ αυτό και θεωρώ τυχοδιωκτική και επικίνδυνη την προσπάθεια «κατάληψης» της εξουσίας από ένα τέτοιο κόμμα και είμαι πεισμένος πως θα αφήσει πίσω της στο βαθμό που επιτύχει όχι μόνο τα συντρίμμια του ίδιου αυτού του κομματικού φορέα, αλλά και της αριστεράς στο σύνολό της και ίσως και της ίδιας της χώρας.
Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home