ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΧΛΗΣΗ

Όσοι εκφράζουν δημόσιο λόγο,

Δεν πρέπει να έχουν εξαρτήσεις και ιδιοτελείς σκοπούς.

Πρέπει να έχουν μια εξήγηση

1) α) για την παγκόσμια φτώχεια και την κατάσταση που έχει περιέλθει η Χώρα και εξακολουθεί να βρίσκεται με το 50% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας και με πάνω από 15% σε κατάσταση εξαθλίωσης και κοινωνικού αποκλεισμού. Υπενθυμίζεται ότι 1.500.000 συμπολίτες μας που έλαβαν το κοινωνικό μέρισμα είναι πάμπτωχοι και με τη βούλα του κράτους,

β) για το προσφυγικό – μεταναστευτικό, τις κατά τόπος αντιδράσεις για την προσωρινή διαμονή τους και τους λόγους που δεν τους επιτρέπουν να πάνε εκεί που θέλουν (ούτε το 10% δεν θέλει να μείνει στη Χώρα).

2) Να εκφράζονται απλά, σύντομα, με σαφήνεια και με τακτ. σαφήνεια

3) Να έχουν κάτι να πουν για τη μετανάστευση χιλ. επιστημόνων και τον ενδεχόμενο επαναπατρισμό τους.

Στις μέρες μας πρέπει να ερμηνεύει γιατί οι πολίτες δεν συμμετέχουν, γιατί ο θυμός και η οργή των πολιτών δεν γίνεται κοινωνική και πολιτική δράση, γιατί η αντιπολίτευση παρά την ακραία πολιτική κατάσταση δεν ενισχύεται δημοσκοπικά, γιατί έχει γίνει κανονικότητα η διαφθορά, οι υποκλοπές, η σαπίλα της Ε.Ε. και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος.

Ίσως πολλά ερωτήματα να απαντούν το ένα στο άλλο αλλά και το κάθε ένα μπορεί να σταθεί μόνο του.

Γιατί το «πνευματικό επίπεδο του δημόσιου λόγου και διαλόγου προσδιορίζει και  το πολιτιστικό επίπεδο μια χώρας».

 

Διαφορετικά μάλλον ενοχλούν.