ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ: ΤΟΠΟΣ ΕΞΟΡΙΑΣ ΑΣΘΕΝΩΝ
- Η ντροπή μιας κοινωνίας κακών και φοβικών ανθρώπων.
"Ηταν κατάρα, όποιος έμπαινε δεν έβγαινε" , δηλώνει η σκηνοθέτης Λίλα Κουρκουλάκου που πριν από 52 χρόνια γύρισε το φιλµ που οδήγησε στο κλείσιµο της Σπιναλόγκας.
- Ένα στρατόπεδο που έστελναν ανθρώπους για να πεθάνουν, χωρίς ή με ελάχιστες ιατρικές φροντίδες, με φρουρούς χωροφύλακες, παπάδες εμπόρους και εμπόρους εκμεταλλευτές ασθενών και φτωχών ανθρώπων. Άνοιξε το 1903 από την Κρητική Πολιτεία και έκλεισε το έτος 1957. Το φάρμακο για τη θεραπεία της ασθένειας βρελθηκε το έτος 1941.
- «Τους μάθαιναν να ντρέπονται για τη ζωή». Κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας είχε χαθεί. Όμως η μεταξύ τους ειλικρινής και αποτελεσματική αλληλεγγύη τους μάθαινε να εκτιμούν τη ζωή. Δεν έλειπαν βέβαια και οιι οχλήσεις και οι βιασμοί γυναικών.
"Γιά μισό περίπου αιώνα στη Σπιναλόγκα περπάτησαν, ερωτεύτηκαν, πόνεσαν, μαρτύρησαν αλλά και επιβίωσαν άνθρωποι, θύματα μιάς ολόκληρησ εποχής..."
- Οικογένειες διαλύθηκαν, νεογέννητα απομακρύνθηκαν από τους γονείς τους, εκατοντάδες άνθρωποι και οι οικογένειές τους στιγματίστηκαν αδικαιολόγητα, άλλοι ταλαιπωρήθηκαν και έχασαν τη ζωή τους μακριά από τις οικογένειές τους από το φόβο μιας αμφίβολα ή δύσκολα μεταδιδόμενης ασθένεια (δεν γνωρίζουν πως μεταδίδεται).
- Ήταν το πρώτο δημόσιο γεγονός εκδήλωσηs ακραίων αντιλήψεων racism(«ψυχική λέπρα» τη χαρακτηρίζει ο Θέμος Κορνάρος» «1») για να ακολουθήσουν εκείνες της ξενοφοβίας, της μικροβιοφοβίας και των διακρίσεων. Η Σπιναλόγκα έκλεισε, η ασθένεια θεραπέυεται αλλά η προκατάληψη και οι φοβικές καταστάσεις της Ελληνικής κοινωνίας παραμένουν.
- Ένα ομαδικό έγκλημα με ατιμώρητους τους ηθικά και φυσικά υπεύθυνους.
συνεχίζεται…
περισσότερα εδώ
http://olonos.blogspot.com/2009/08/blog-post_02.html
και εδώ
http://olonos.blogspot.com/2009/07/h.html
http://www.medlook.net/kids/lepra.asp
1) «Το νησί των σημαδεμένων
Σπιναλόγκα – Η άρρωστη πολιτεία»
ΘΕΜΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ
ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Labels: ΚΟΙΝΩΝΙΑ
posted by ΤΑΣΟΣ @ 22:18:00
4 Comments
4 Comments:
Πρωτοπόρο το ελληνικό σινεµά και η Λίλα Κουρκουλάκου, που πριν από 52 χρόνια γύρισε το φιλµ που οδήγησε στο κλείσιµο της Σπιναλόγκας
Είναι η µοναδική ταινία που πραγµατοποίησε γυρίσµατα πάνω του όσο λειτουργούσε «Το Νησί της Σιωπής» και η προβολή της – και ως επίσηµη συµµετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1958 – οδήγησε στο κλείσιµο της Σπιναλόγκας. Και είναι µια ταινία µε υπόθεση και καστ γνωστών ηθοποιών της εποχής: Ορέστης Μακρής, Γιώργος Καµπανέλλης, Νίνα Σγουρίδου.
Στη Σπιναλόγκα, στο ενετικό τείχος - φυλακή που γεννιούνται, ζούνε και πεθαίνουνε οι χανσενικοί της Ελλάδος, φτάνει το 1957 η σκηνοθέτρια Λίλα Κουρκουλάκου και το συνεργείο της για ένα πρωτοποριακό τόλµηµα για την εποχή της: να καταγράψει το εφιαλτικό οδοιπορικό των αρρώστων µε λέπρα.
Η ταινία εκτυλίσσεται σε αυτό το µικρό νησί, που από το 1903 έως το 1958 λειτούργησε ως χώρος αποκλεισµού ανθρώπων που έπασχαν από λέπρα. Η επιβεβληµένη αποµόνωση των κατοίκων- ασθενών δηµιουργεί καθηµερινά τριβές και εντάσεις που απασχολούν τόσο τις Αρχές όσο και τους ίδιους τους ασθενείς. Ενα ζευγάρι γιατρών (Γιώργος Καµπανέλλης - Νίνα Σγουρίδου) που αγωνίζεται για τη θεραπεία της λέπρας στο νησί, πλήττεται τελικά από αυτήν, όταν ο άντρας υποκύπτει στην ασθένεια. Οµως, το νέο φάρµακο που στο µεταξύ έχει εφευρεθεί, αποκαθιστά την υγεία του και βοηθά στην ίαση και των υπόλοιπων ασθενών.
Η Αγλαΐα Μητροπούλου, στο βιβλίο της «Ελληνικός Κινηµατογράφος», λέει για την ταινία: «Το 1957 το “Νησί της Σιωπής” αποκαλύπτει µια καινούργια σκηνοθέτρια, τη Λίλα Κουρκουλάκου. Νέα, γεµάτη ενθουσιασµό, ύστερα από σπουδές στο Πειραµατικό Κέντρο Κινηµατογράφου της Ρώµης, βάζει σ’ αυτή τη µελέτη για τη ζωή των λεπρών στη Σπιναλόγκα µιαν αφοσίωση και µια στοργή που φωτίζουν νεορεαλιστικά το ντοκιµενταρίστικο πλαίσιο και στυλ της ταινίας».
Η σκηνοθέτρια – σήµερα αντιµετωπίζει σοβαρά προβλήµατα λόγω γήρατος – κάνει ένα τολµηρό κινηµατογραφικό βήµα για την εποχή της και αποµυθοποιεί την ασθένεια της λέπρας χωρίς να φτάνει στα άκρα και χωρίς να ωραιοποιεί τους χαρακτήρες.
Η ταινία θεωρείται πρωτοποριακή διεθνώς, τόσο στη σύλληψη του θέµατος όσο και στην εκτέλεση, αφού µερικά από τα γυρίσµατα έγιναν στο νησί της Σπιναλόγκας που τότε λειτουργούσε ως λεπροκοµείο.«Πρόκειται για µια ιστορική ταινία, που διαδραµάτισε σηµαντικό ρόλο και στη µετέπειτα ιστορία του νησιού και των κατοίκων του, αφού έγινε η αφορµή να κλείσει το λεπροκοµείο της Σπιναλόγκας και οι ελάχιστοι εναποµείναντες πρώην λεπροί να µεταφερθούν στο νοσοκοµείο λοιµωδών στην Αγία Βαρβάρα»
Η ταινία «Σπιναλόγκα: Το νησί της σιωπής» θα προβάλλεται στους κινηµατογράφους από 11 Νοεµβρίου ψηφιακά αποκατεστηµένη
θα εχω την ευκαιρία να δώ την ταινία αφού δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο από το σήριαλ, που από ότι ακούω είναι καλογυρισμένο.
Konstantina
Ευχαριστώ γαι το σχόλιό σου και γιά το link
To σχόλιό σου έχει ιδιαίτερη αξία σε αυτό εδώ το "ερημικό τοπίο"
"Η Σπιναλόγκα ήταν κατάρα, όποιος έμπαινε δεν έβγαινε"
Δηλώνει η σκηνοθέτης της πρώτης ταινίας που γυρίστηκε στο νησί
Η σκηνοθέτης της πρώτης ταινίας που γυρίστηκε στη Σπιναλόγκα πριν από πενήντα χρόνια μιλά για τους λεπρούς και την εμπειρία της στο “Νησί”.Η Λίλα Κουρκουλάκου, η σκηνοθέτης της ταινίας “Το Νησί της Σιωπής” που γυρίστηκε στη Σπιναλόγκα, όσο εκείνο το μέρος λειτουργούσε ακόμη ως λεπροκομείο, μιλά για την εμπειρία της.
Η ταινία είχε θεωρηθεί ιστορική και είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα ιστορία του νησιού και των κατοίκων του, αφού έγινε η αφορμή να κλείσει το λεπροκομείο της Σπιναλόγκας και οι ελάχιστοι εναπομείναντες πρώην λεπροί να μεταφερθούν στο νοσοκομείο λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα.
Η ίδια αποκαλύπτει στο “People” πως η ταινία της ήταν σταθμός και γιατί σε αυτή πρωταγωνίστησε ένα ζευγάρι λεπρών που ζούσε πραγματικά στη Σπιναλόγκα. “Μαζί με τους ηθοποιούς έπαιξαν και λεπροί, λεπρές οικογένειες που ζούσαν στο νησί. Τους το πρότεινα και δέχτηκαν. Το έκανα για να δώσω ρεαλισμό στη σκηνή”, αναφέρει και προσθέτει: “Εκαναν έρωτα και φαίνονταν οι πληγές, τα κομμάτια του δέρματος που έπεφταν”.
Παράλληλα, αποκαλύπτει πως η ίδια είχε επισκεφθεί το νησί, όταν λειτουργούσε ως λεπροκομείο και είχε δει πως εκεί δεν ζούσαν μόνο λεπροί, αλλά και άνθρωποι που είχαν καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Ενώ, συμπληρώνει πως όταν βρέθηκε εκεί δεν φοβήθηκε. “Στο νησί είδα λεπρούς να περπατούν και να πέφτουν κομμάτια του δερματός τους”, αναφέρει.
Τέλος, η ίδια σημειώνει πως η ίδια επέλεξε να γυρίσει την ταινία για να δείξει όλα όσα είχε αντικρύσει κι εκείνη στο νησί. “Ήθελα να μάθει ο κόσμος να μην φοβάται”, λέει χαρακτηριστικά.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home