Personal…

Πάλι τα ίδια, αυτόν τον καιρό ο γράφων δέχεται περίεργα, παράξενα και άσκοπα τηλεφωνήματα. Από ανησυχούντες φίλους και «φίλους», πατριώτες και «πατριώτες», συναδέλφους και «συναδέλφους» και άλλους.

Κάποιοι με συναντούν ή επιμένουν να με συναντήσουν και τότε αντιλαμβόνται ότι δεν είμαι λέων. Τι να τους πεις.

Τα στόματα των ανθρώπων δεν κλείνουν, ούτε και χρειάζεται να κλείσουν, άλλωστε δεν ενδιαφέρει τι λέγεται πίσω από την πλάτη του καθένα.

Καταλαβαίνω ότι για ανθρώπους που δεν έχουν τι να κάνουν, δεν κάνουν τίποτα ή έχουν αρχόμενη άνοια, είναι ψυχοθεραπεία η ενασχόληση με τις ζωές των άλλων.

Ευχαριστώ για τα τηλέφωνά σας, αρκετά για φέτος, του χρόνου ξανά.

- Σιχαίνομαι το κουτσομπολιό.

- Δεν με χαροποιεί το πρόβλημα του άλλου.